ایکر کاسیاس با لباسی رسمی و در زیر نور آفتاب بر روی چمن سانتیاگو برنابئو قدم بر می دارد. تقریبا 2000 هوادار رئال مادرید در گوشه ای از استادیوم منتظرند تا با او وداع کنند. هواداران نام کاسیاس را صدا می زدند و او لبخند می زند و برای آن ها دست تکان می دهد و خود را در بین دو جام اروپایی که در زیر نور خورشید می درخشند قرار می دهد. او در کنار 19 جامی که با رئال مادرید فتح کرده است می ایستد تا با آن ها عکس بگیرد: پنج قهرمانی در لیگ، چهار سوپرکاپ اسپانیا، سه جام اروپایی، دو جام پادشاهی (کوپا دل ری)، دو سوپر کاپ اروپا، دو جام بین قاره ای و یک جام باشگاه های جهان. 19 جامی که در 17 سال و در 725 بازی به دست آمدند.
اگر روز قبل از آن را در نظر نمی گرفتیم- روزی که کاسیاس با لباسی غیر رسمی تک و تنها بدون حتی یکی از مقامات باشگاه در اتاق کنفرانس رئال مادرید خداحافظی خود را قرائت کرد- وداع او با برنابئو می توانست وداعی خوب و پسندیده باشد. اما این گونه نبود. این یک خداحافظی ناخوشایند بود؛ باشگاه با بازیکنی خداحافظی کرد که از مدت ها پیش درهای خروج برنابئو برای او باز شده بود. بالاخره او از آن درها عبور کرد و باشگاه را ترک کرد. رئال مادرید یک نماد را از دست داد، یک فاتح، یک کاپیتان، یک رهبر.